Βιρτζίνια Σατίρ- Οι πέντε ελευθερίες

Αν θεωρήσουμε όλες τις δυσκολίες ως ευκαιρίες για να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο, η μάθηση και η ανάπτυξη προκύπτουν από το δημιουργικό τρόπο με τον οποίο ανταποκρινόμαστε σε αυτές. –Βιρτζίνια Σατίρ–

Η αγάπη για τον εαυτό μας αποτελεί για τους περισσότερους από εμάς σπουδαίο “επίτευγμα”. Η εκτίμηση απέναντι στον εαυτό μας, η αναγνώριση της αξίας του και η φροντίδα του θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητες στην καθημερινή μας ρουτίνα. Βάζοντας τον εαυτό μας προτεραιότητα κρίνεται ουσιαστικό μέλημά μας μέσω του οποίου θα οδηγηθούμε στη συναισθηματική και κοινωνική ευημερία.

Μόνο εφόσον αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας με σεβασμό και αξιοπρέπεια θα καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τις δυνατότητές μας και συγχρόνως θα οικοδομήσουμε γερές και υγιείς σχέσεις με τους γύρω μας. Η αυτογνωσία αποτελεί το κλειδί όσον αφορά την ουσιαστική σύνδεσή μας με τους άλλους. Πώς λοιπόν θα ανακαλύψουμε αυτό το κλειδί; Τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να αρχίσουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας;

Οι 5 ελευθερίες όπως τις διατύπωσε η Βιρτζίνια Σατίρ θα μας βοηθήσουν σε αυτό. Πρόκειται για μια συλλογή θετικών δηλώσεων για την εκκίνηση της διαδικασίας προσωπικής ανάπτυξης με τελικό στόχο την ενδυνάμωση της αυτοεκτίμησής μας. Ας εμβαθύνουμε λοιπόν.

Η ελευθερία του να ”είσαι”

Η ελευθερία να βλέπουμε και να ακούμε αυτό που υπάρχει και όχι αυτό που θα έπρεπε να υπάρχει, αυτό που υπήρξε ή που θα υπάρξει.

Η πρώτη ελευθερία της Βιρτζίνια Σατίρ σχετίζεται με τη σημασία του να είμαστε αυθεντικοί και να ζούμε στο παρόν και όχι στο παρελθόν ή στο μέλλον ή μέσα από τις πολυπλοκότητες της φαντασίας και των προβολών.

Το μυαλό μας θα μας παρασύρει σε διάφορα μονοπάτια, μερικά εκ των οποίων θα οδηγήσουν στην υποδούλωση μέσω της ενοχής και θα μας κάνουν να χάσουμε χρόνο. Κάποια άλλα, δε, θα δημιουργήσουν εικονικές πραγματικότητες που θα μας παγιδεύσουν δείχνοντας μας τι είναι αυτό που επιθυμούμε περισσότερο. Ως εκ τούτου η κατεύθυνση στην οποία θα προσανατολίσουμε την προσοχή μας και το ταξίδι μας εξαρτάται από εμάς τους ίδιους.

Το κλειδί είναι η εδραίωση μιας βαθιάς σύνδεσης με τον εαυτό μας. Αν το επιτύχουμε αυτό, τα φαντάσματα του παρελθόντος θα εξαφανιστούν. Όπως και οι φόβοι του μέλλοντος, αλλά και οι φαντασιώσεις μας. Μόνο τότε θα καταφέρουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας στο παρόν και να νιώσουμε ότι είμαστε ο εαυτός μας, ελεύθεροι από μάσκες και περισπασμούς.

Η ελευθερία να αποφασίζεις τι σκέφτεσαι και πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό

Η ελευθερία να αποφασίζει κανείς τι σκέφτεται και πώς αισθάνεται και όχι αυτό που θα έπρεπε να σκέφτεται ή να αισθάνεται.

Τις περισσότερες φορές, ανησυχούμε ότι τα λόγια και οι σκέψεις μας δεν είναι κατάλληλα, ότι δε θα τύχουν της έγκρισης των άλλων ή ότι απλώς θα μας βλάψουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην εκφράζουμε ούτε κατά το ήμισυ όσα πραγματικά σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε.

Με τον τρόπο αυτό κρυβόμαστε και αντί να δημιουργούμε αυθεντικές σχέσεις, χτίζουμε εν τέλει ασταθείς δεσμούς και προβάλλουμε μια εικόνα ψευδούς μετριοπάθειας. Πρόκειται για μια διπλή προδοσία: πρώτα προδίδουμε τον εαυτό μας απορρίπτοντας την αληθινή μας φύση και δευτερευόντως προδίδουμε τους άλλους αποκρύπτοντας ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε.

Ας μην ξεχνάμε ότι στην τελική μπορούμε να επιλέξουμε να μην πούμε τίποτα, αρκεί αυτή να είναι η προσωπική μας απόφαση και όχι κάτι που οι άλλοι μας επιβάλουν ή επιθυμούν να ακούσουν από εμάς.

Το να εκφράζουμε τα πραγματικά αισθήματα και τις σκέψεις μας δεν είναι λάθος αρκεί να επιδεικνύουμε σεβασμό και συναισθηματική σταθερότητα. Στην πραγματικότητα είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε αν θέλουμε να κερδίσουμε την αποδοχή των άλλων και να χτίσουμε αυθεντικούς δεσμούς μαζί τους.

Η ελευθερία να αισθάνεσαι

Η ελευθερία να αισθάνεται κανείς αυτό που αισθάνεται κι όχι αυτό που θα έπρεπε να αισθάνεται.

Πρόκειται για μια απ’ τις πιο δύσκολες στην εφαρμογή ελευθερίες καθώς κανείς δε μας έχει διδάξει πώς να εκφράζουμε αυτό που αισθανόμαστε. Αρχικά πρέπει να θυμόμαστε ότι όλα τα συναισθήματά μας είναι έγκυρα και αληθινά και δε χρειάζεται να τα καταπιέζουμε ή να τα μπλοκάρουμε. Αντιθέτως, πρέπει να εμβαθύνουμε στην τέχνη της αυτογνωσίας.

Μόλις κατανοήσουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να βιώσουμε κάθε ένα απ’ τα συναισθήματά μας είναι σημαντικό να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας ώστε να αναγνωρίζει τη “συναισθηματική μας γλώσσα”. Σε κάποιες περιπτώσεις η λύπη είναι αυτή που κρύβεται πίσω απ’ το φόβο μας ή που εκφράζεται μέσω του θυμού. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να ακούμε, να εστιάζουμε στο πώς νιώθουμε με σκοπό να αναγνωρίζουμε κάθε συναίσθημά μας και να μπορούμε εν τέλει να το διαχειριζόμαστε.

Ο εσωτερικός συναισθηματικός κόσμος που ο κάθε ένας από εμάς διαθέτει είναι στην πραγματικότητα ένας χάρτης που μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε, αλλά και να μας επιτρέψει να κατανοήσουμε τους άλλους. Διότι αν δεν καταλάβουμε πώς νιώθουν οι άλλοι είναι δύσκολο να ανταποκριθούμε στις ανάγκες τους, οι οποίες εμφανίζονται στα πλαίσια της σχέσης μας μαζί τους και αντίστροφα.

Η ελευθερία να ζητάς

Η ελευθερία να ζητάει κανείς αυτό που θέλει κι όχι να περιμένει πάντα την άδεια να το ζητήσει.

Δε χρειάζεται να περιμένουμε τις ευκαιρίες ή τους ανθρώπους να μας χτυπήσουν την πόρτα ή να αρκούμαστε σε ό,τι μάς συμβαίνει. Έχουμε την ελευθερία να επιλέγουμε και να ζητάμε.

Συχνά, οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση αρκούνται στο να ενεργούν μόνο όταν κάποιος τους δώσει την άδεια, ως απόρροια της ανασφάλειας που αισθάνονται. Κατά κάποιο τρόπο αδυνατούν να αποφασίσουν για τους ίδιους καθώς αισθάνονται ότι κάποιος τους έχει στερήσει αυτό το δικαίωμα. Και παρόλο που πρόκειται για ένα αίσθημα που πιθανότατα προκλήθηκε κατά την παιδική τους ηλικία, δεν είναι ποτέ αργά να αφυπνιστούν και να υψώσουν τη φωνή τους καθιστώντας τον εαυτό τους επιτέλους ορατό.

Όταν γνωρίσουμε ποιοι είμαστε και μάθουμε να εκφραζόμαστε, το επόμενο βήμα είναι να μάθουμε να εκφράζουμε αυτό που θέλουμε ώστε να μπορέσουμε να το αναζητήσουμε παίρνοντας όσα ρίσκα συνεπάγονται.

Η ελευθερία να παίρνεις ρίσκα

Η ελευθερία να παίρνει κανείς ρίσκα αντί να επιλέγει μόνο ό,τι είναι “ασφαλές”.

Η τελευταία ελευθερία σχετίζεται με την ανάληψη ρίσκων, με την εγκατάλειψη της ζώνης ασφαλείας μας, πράγμα το οποίο είναι μεν άβολο, λειτουργεί όμως ως καταφύγιο.

Αν θέλουμε να ωριμάσουμε, αν θέλουμε να προοδεύσουμε ο μόνος τρόπος είναι να αναλάβουμε δράση και φυσικά να αναλάβουμε την ευθύνη για τις συνέπειες των πράξεων μας. Μόνο έτσι θα μάθουμε να αποδεχόμαστε αυτά που μας συμβαίνουν και όσα μας διδάσκουν. Όσο επαφιόμαστε στο αίσθημα της σιγουριάς μας, αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο την ανασφάλεια και να μάθουμε περισσότερα.

Όπως παρατηρούμε, οι πέντε ελευθερίες της Βιρτζίνια Σατίρ αποτελούν ωδή στην αγάπη για τον εαυτό μας. Πρόκειται για μια συλλογή δηλώσεων οι οποίες μας προσκαλούν να αναλογιστούμε πόσο εκτιμάμε τον εαυτό μας και πόσο αυθεντικοί είμαστε με τους άλλους.

*Πηγή: PsychologyNow.gr
Απόδοση: Βασιλική Τσαπάκη, Μεταφράστρια

Αργύρης Χιόνης- Η απουσία

Τη λέξη απουσία την άκουσα, για πρώτη φορά, στο σχολείο. Ο δάσκαλος έπαιρνε απουσίες, ο απουσιολόγος έπαιρνε απουσίες…

Γιατί τις παίρνανε, που τις πηγαίνανε και τι τις κάνανε, ποτέ δεν κατάλαβα. Και επειδή, μικρός, ήμουν πολύ φιλάσθενος, παίρνανε συχνά και τις δικές μου απουσίες, χωρίς ωστόσο να νιώσω ποτέ ότι κάτι μου αφαιρούσαν, κάτι μου έλειπε.

Το ίδιο γινότανε και με τον πυρετό μου. Κάθε φορά που αρρώσταινα, μου ‘λεγε η μάνα μου:

“Έλα, να σου βάλω το θερμόμετρο, να σου πάρω τον πυρετό”.

Και μου ‘βαζε το θερμόμετρο στη μασχάλη, αλλά τον πυρετό δεν μου τον έπαιρνε, γιατί ο πυρετός έμενε εκεί και μ’ έψηνε, μέχρι που αποφάσιζε να φύγει από μόνος του και κά­ποιον άλλονε να βρει για να παιδέψει.

Είχα, όπως καταλαβαίνετε, ένα πρόβλημα με τις λέξεις που δεν χρησιμοποιούνταν κυριολεκτικά, που άλλα έλεγαν και άλλα εννοούσαν. Δεν είχα ακόμη μάθει τη μεταφορική χρήση τους· δεν ήμουν ακόμη ποιητής.

Αυτό συνέβη λίγο αργότερα. Θέλω να πω, άρχισα να γίνομαι ποιητής, όταν, με τη βοήθεια του νονού μου, έμαθα ότι η απουσία είναι πουλί. Ο νονός μου, ένας γλυκός, διαβασμένος και ευφάνταστος άνθρωπος, ζούσε, με τη γυναίκα του, σε μια μεγάλη μονοκατοικία με εξίσου μεγάλο κήπο.

[…]

Σε μια γωνιά του μεγάλου σαλονιού (υπήρχε και μικρότερο για τις σύντομες ή αδιάφορες επισκέψεις) στεκόταν, πάνω σε βάθρο ξύλινο με τέχνη σκαλισμένο, έν΄αδειανό κλουβί τόσο όμορφα φτιαγμένο, που επιθυμούσες να μικρύνεις, σαν καναρίνι ελάχιστος να γίνεις, μόνο και μόνο για να κατοικήσεις μέσα του.

Τότε, ωστόσο, το μόνο που παίδευε την παιδική μου σκέψη ήταν γιατί ένα τόσο όμορφο κλουβί έμενε άδειο.
Ρώτησα λοιπόν, μια μέρα, τον νονό μου:

«Γιατί δεν έχει το κλουβί μέσα πουλί;».

«Έχει και παραέχει, μόνο που δεν το βλέ­πεις», μου αποκρίθηκε.

«Και πώς το λένε;» επέμεινα εγώ.

«Το λένε Απουσία», μου είπε.

«Και γιατί δεν κελαηδά;»

«Γιατί η απουσία εκτός από αόρατη είναι και βουβή·
φωνή δεν έχει».

[…]

Λίγο μετά τη συμπλήρωση των δεκατεσσάρων μου χρόνων και πριν προλάβω να του δείξω τα ποιήματα που είχα αρχίσει να γράφω, ο νονός μου πέθανε. Ήταν ο πρώτος μου νεκρός, κι ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα την καρδιά μου σαν συρμάτινο Τάτζ Μαχάλ, κατοικημένη απ’ το αόρατο βουβό πουλί, την Απουσία.
Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε, μεγάλωσα, ωρίμασα, σίτεψα· πλήθος πλέον τα σβησμένα κεριά, πλήθος οι αγαπημένοι μου νεκροί…

Και μια μέρα, περιπλανώμενος μέσα στον ζωολογικό κήπο της Αμβέρσας, βρέθηκα, κάποια στιγμή, μπροστά σ’ ένα τεράστιο, σιδερόφρακτο, άδειο κλουβί με μια πινακίδα στη βάση του, που έγραφε στα γαλλικά και στα φλαμανδικά: ABSENCE-AFWEZIGHEID.

Ίσως να ήταν κάποιο βελγικό αστείο ή, πάλι, μπορεί ο επιγραφοποιός να ‘θελε να δηλώσει απλώς, με τρόπο βέβαια κάπως παράδοξο, ότι το ζώο, που όφειλε να είν’ εκεί, απουσίαζε.

Εγώ ωστόσο ταράχτηκα. Είδα, ξαφνικά, να επαληθεύεται αυτό που από καιρό υποπτευόμουν ότι η Απουσία δεν είναι πουλί αλλά Θηρίο ανήμερο που, σιωπηλό και άφαντο, τρώει τα σωθικά μας, ώσπου να γίνουμε κενά τεμένη, μαυσωλεία θαμπών αναμνήσεων.

Επιμύθιο: Η Απουσία είναι το μοναδικό Θηρίο που ο άνθρωπος όχι μονάχα δεν κατάφερε ποτέ να εξημερώσει, αλλ’ ούτε να συλλάβει καν. Βέβαια, πάντα ελπίζει ότι θα τα καταφέρει, γι’ αυτό και σ’ όλους τους ζωολογικούς κήπους υπάρχει έν’ αδειανό κλουβί γι’ αυτήν.

*Αργύρης Χιόνης, Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες, εκδόσεις Κίχλη

Όσκαρ Τραβίνο- Ωραίος στοχασμός

Είσαι ελεύθερος και σου λείπει ένας σύντροφος.
Είσαι ζευγαρωμένος και σου λείπει η ελευθερία.
Εργάζεσαι και σου λείπει ο χρόνος.
Έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο και θα ήθελες να εργάζεσαι.
Είσαι νέος και θέλεις να ωριμάσεις για να κάνεις πράγματα των ενηλίκων.
Είσαι ενήλικας και θα ήθελες να κάνεις τα πράγματα των νέων.
Είσαι στην πόλη σου, αλλά θα ήθελες να ζεις κάπου αλλού.
Είσαι κάπου αλλού, αλλά θα ήθελες να επιστρέψεις στην πόλη σου.
Ίσως είναι καιρός να σταματήσουμε να κοιτάμε πάντα αυτά που μας λείπουν και να αρχίσουμε να ζούμε στο παρόν, εκτιμώντας πραγματικά αυτό που έχουμε.
Απόλαυσε το άρωμα του σπιτιού σου πριν ανοίξεις την πόρτα και βγες έξω για να αναζητήσεις τις μυρωδιές του κόσμου.
Γιατί τίποτα δε θεωρείται δεδομένο, και κάθε πράγμα είναι ένα δώρο. Δώσε αξία σε αυτά.
* Όσκαρ Τραβίνο, Επτά δευτερόλεπτα

Αγγελική-Ελευθερία Ι. Παπασαραντοπούλου- Μια αληθινή ιστορία για τη σχιζοφρένεια

Είχα την τύχη και την ευλογία να τη γνωρίσω. Να γίνω για λίγο ένα κομμάτι της σύντομης ζωής της.

Την γνώρισα τυχαία.

Την πλησίασα ως φίλη και όχι ως ψυχολόγος.

Μια κοπέλα 39 χρονών, που έμενε με τη μητέρα της. Και οι δύο κουβαλούσαν το στίγμα της σχιζοφρένειας.

Ζούσαν απομονωμένες. Περιθωριοποιημένες. Μέσα σε τέσσερις τοίχους, αγκαλιά με τους φόβους και τις σκέψεις τους, στη δική τους μικρή καθημερινότητα.

Η Ευγενία λάτρευε τα παιδιά και ονειρευόταν να αποκτήσει τη δική της οικογένεια. Φίλες που είχε από τη σχολή απομακρύνθηκαν, το ίδιο και οι λίγοι συγγενείς. Ήθελε τόσο να γνωρίσει ανθρώπους που την αποδέχονταν.

Μου έλεγε «το ξέρω πως είμαι περίεργη… συγγνώμη…».

Ήθελε να μπορεί να βγαίνει από το σπίτι – και να βγάζει βόλτα το σκυλάκι της – χωρίς να φοβάται. Να μπορεί να πηγαίνει μόνη στο σούπερ μάρκετ και στο ΑΤΜ, χωρίς να τρέμουν τα χέρια της και να θολώνει το μυαλό της από το άγχος.

Ζούσε με το διαρκή φόβο πως, αν πάθαινε κάτι η μητέρα της, θα έμενε ολομόναχη.

Η Ευγενία έδινε έναν καθημερινό αγώνα ενάντια στις οπτικοακουστικές ψευδαισθήσεις.

Άκουγε μια φωνή μέσα στο κεφάλι της, που της έλεγε – όπως έλεγε η ίδια – «άσχημα πράγματα». Κάποιες φορές, μάλιστα, της έλεγε να βάλει τέλος στη ζωή της.

Όταν κοιταζόταν στον καθρέφτη, έβλεπε μέσα στο μάτι της πότε έναν αγριωπό άντρα με μουστάκι, και πότε σκηνές από ταινίες που είχε δει. Έτρεχε στους οφθαλμιάτρους, αλλά δίχως αποτέλεσμα.

Η Ευγενία είχε καταβληθεί πολύ από τις τεράστιες ποσότητες φαρμάκων που έπαιρνε. Ήταν πρησμένη παντού. Ξεχνούσε. Συνεχώς νύσταζε.

Μόνο στην προσευχή έβρισκε λίγη ηρεμία.

Η Ευγενία, μια φθινοπωρινή ημέρα, έφυγε ξαφνικά από εγκεφαλικό. Η μητέρα της νοσηλεύτηκε για αρκετό καιρό σε ψυχιατρική κλινική.

Η Ευγενία, αυτή η «περίεργη» κοπέλα, η «παράξενη», η απομονωμένη, η «τρελή», όπως την αποκαλούσαν, ήταν ο πιο αγνός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ. Ο πιο άκακος. Με αγάπη και καλοσύνη για τους ανθρώπους και τα ζώα. Ήθελε να προσφέρει τον πλούτο της καρδιάς της, αλλά – πέρα από το σκυλάκι της – δεν ήξερε κανέναν που να τον θέλει.

Η ίδια ντρεπόταν γι ’αυτό που ήταν, γιατί δεν ήξερε πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν. Ντρεπόταν για τα συμπτώματά της, και εγώ ντρεπόμουν που – ενώ δεν είχα αυτά τα συμπτώματα – δεν μπορούσα να γίνω σαν κι αυτήν, με καρδιά μικρού παιδιού.

Η Ευγενία είναι μία από τις πολλές περιπτώσεις, που μας δείχνουν ότι σχιζοφρενής σπάνια σημαίνει «ο δολοφόνος με το πριόνι» (αφήγημα που προβάλλεται στα ΜΜΕ και στις ταινίες γιατί «πουλάει»), αλλά συνήθως σημαίνει μια μοναχική ψυχή, που ψάχνει να βρει μια θέση στην απορριπτική μας κοινωνία.

Μέσα από τη γνωριμία μου μαζί της, συνειδητοποίησα πως, κάποια στιγμή, άνθρωποι σαν αυτήν θα μας κρίνουν.

Εμάς που έχουμε σώας τας φρένας, αλλά σκληρή και φοβισμένη καρδιά.

Εμάς, που ξεχάσαμε πώς να είμαστε άνθρωποι, και δίχως δισταγμό υψώνουμε το δάχτυλο να δείξουμε, να στιγματίσουμε, να περιθωριοποιήσουμε οτιδήποτε το διαφορετικό.

Και άνθρωποι σαν την Ευγενία, πάντα θα διαφέρουν.

Θα διαφέρουν, όχι γιατί βιώνουν το στίγμα της ψυχικής νόσου, αλλά γιατί εμείς στεκόμαστε στην ταμπέλα που τους δώσαμε, και δεν προσπαθούμε να δούμε πέρα από αυτήν, τον άνθρωπο και τον ψυχικό του κόσμο.

*H Αγγελική-Ελευθερία Ι. Παπασαραντοπούλου είναι Ψυχολόγος και διατηρεί το ιδιωτικό γραφείο της στου Γκύζη

Σμαρώ Βεζυρογιάννη- Γιατί δεν αλλάζουν οι άνθρωποι;

“Οι άνθρωποι επιλέγουν να δίνουν περισσότερο βάρος σε πληροφορίες που επιβεβαιώνουν το δικό τους σημείο θέασης.”

Ο κάθε ένας από εμάς έχει άλλο σημείο θέασης.

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν προσπαθούμε να δούμε τον κόσμο μέσα από την θέαση του άλλου. Τότε δυσκολευόμαστε πολύ να συνδεθούμε με το περιβάλλον μας

Συνήθως αντιδρούμε με τους εξής τρόπους:

α) γινόμαστε δυστυχισμένοι γιατί ο άλλος δεν έχει την ίδια θέαση του κόσμου με εμάς.

β) προσπαθούμε να υποτιμήσουμε αυτό που βλέπει ο άλλος.

γ) προσπαθούμε να τον κάνουμε να το δει αλλιώς.

Τότε ακυρώνουμε όλα τα καλά που μας προσφέρει ο άλλος άνθρωπος απλώς γιατί δεν βλέπει τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο με εμάς.

Πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή μας αν φτάναμε στο σημείο να αναγνωρίσουμε το δικό μας σημείο και την ομορφιά του και να αποδεχτούμε το δικαίωμα του άλλου να απολαμβάνει την δική του όμορφη θέα…

Πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή μας αν φτάναμε στο σημείο να ρωτήσουμε τον άλλον “πες μου τι βλέπεις μέσα στον κόσμο σου και σου αρέσει;” θέλω να σε γνωρίσω…

Ας ξεκινήσουμε μετρώντας σήμερα όλα τα όμορφα που έχει η δική μας ζωή και όλα τα όμορφα που μας προσφέρουν οι άνθρωποι με άλλη θέαση…

Η Σύνδεση είναι συνάντηση διαφορετικών μερών που σέβονται ο ένας τον άλλον.

Το ταξίδι είναι πιο ασφαλές με τους συνταξιδιώτες μας, όχι με τις λεπτομέρειες που βλέπουμε στην εικόνα του άλλου.

Ας επιλέξουμε την πιο όμορφη θέαση και ας “στρογγυλοκαθήσουμε ” να την απολαύσουμε…

τι σημασία έχει τίνος είναι…

– Η Σμαρώ Βεζυρογιάννη είναι Οικονομολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια – Σωματοθεραπεύτρια (ΣΩΜΑΤΟΘΕΡΑΠΕΙΑ BODYNAMIC)

Bob Perks– Σου Εύχομαι Αρκετά

Σου εύχομαι αρκετόν ήλιο, για να κρατήσει την συμπεριφορά σου, πάντα, φωτεινή. Σου εύχομαι αρκετή βροχή, για να εκτιμήσεις τον ήλιο περισσότερο. Σου εύχομαι αρκετή ευτυχία, για να κρατήσει το πνεύμα σου ζωντανό. Σου εύχομαι αρκετόν πόνο, έτσι ώστε οι μικρότερες χαρές, στη ζωή σου, να μοιάζουν μεγαλύτερες. Σου εύχομαι αρκετά κέρδη, για να ικανοποιήσεις τα θέλω σου. Σου εύχομαι αρκετές απώλειες, για να εκτιμήσεις όλα αυτά που έχεις στην κατοχή σου. Σου εύχομαι αρκετούς αποχαιρετισμούς, για να ξεπεράσεις τον τελευταίο πιο ανώδυνα.

*Ο Bob Perks είναι ο συγγραφέας του βιβλίο με αυτό το θέμα. Μπορείτε να βρείτε αυτό το όμορφο ποίημα στο βιβλίο του: I Wish You Enough: Embracing Life’s Most Valuable Moments…One Wish at a Time