Ρίτσαρντ Κάρλσον- Θετική σκέψη

Παρόλο που η θετική σκέψη προφανώς είναι προτιμότερη από την αρνητική, από μόνη της δεν είναι αρκετή για να σε απαγκιστρώσει για πολύ από μια καταθλιπτική κατάσταση. Οι “οπαδοί” της θετικής σκέψης είναι στο έλεος των ίδιων τους των σκέψεων, όπως και αυτοί που κάνουν αρνητικές σκέψεις.

Οι θετικές σκέψεις εξακολουθούν να είναι απλώς σκέψεις. Σύμφωνοι, είναι καλύτερες από τις άλλες, αλλά δεν παύουν να είναι απλώς σκέψεις. Αν πιστεύεις ότι πρέπει να σκέφτεσαι συνέχεια θετικά, τι θα συμβεί όταν μια αρνητική σκέψη θα εισβάλει στο μυαλό σου;

Δεν χρειάζεται πια να νιώθεις ότι πρέπει να αναγκάσεις τον εαυτό σου να σκέφτεται θετικά. Αν έχεις περάσει από φάσεις κατάθλιψης, έχεις ακούσει εκατοντάδες καλοπροαίρετες συμβουλές από κάθε είδους ανθρώπους που σου λένε “σκέψου πιο θετικά”. Αυτό που δυστυχώς δεν κατανοούν οι περισσότεροι άνθρωποι που δεν έχουν νιώσει ποτέ κατάθλιψη, είναι ότι όταν περνάς μια τέτοια κατάσταση είναι τόσο εύκολο να σκεφτείς θετικά όσο και το να μπεις σε ένα διαστημόπλοιο και να πας στο φεγγάρι! Ο θετικός τρόπος σκέψης θα έρθει φυσικά, χωρίς προσπάθεια, όταν θα απελευθερώνεσαι από την κατάθλιψη. Ένας πιο θετικός τρόπος σκέψης είναι το φυσικό επακόλουθο της γνώσης ότι οι σκέψεις σου δεν μπορούν να σε βλάψουν.

Το ζητούμενο είναι να αποκτήσεις ένα διαφορετικό είδος σχέσης με τη σκέψη σου, ένα είδος σχέσης που θα σου επιτρέπει να κάνεις όποιες σκέψεις θέλεις, χωρίς να τις παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Μπορείς να φτάσεις σε ένα σημείο στη ζωή σου που θα μπορείς να κάνεις μια αρνητική σκέψη (ή μια σειρά αρνητικών σκέψεων) και να λες: “Α, καλώς την!” Δεν θα είναι πια “πρωτοσέλιδο” στο μυαλό σου! Καθώς συμβαίνει αυτό, θα είσαι σε θέση να αντιστέκεσαι στην παρόρμηση να ακολουθείς τον ειρμό κάθε αρνητικής σκέψης που σου περνάει από το μυαλό.

Αν μπορούσες να τρυπώσεις στο μυαλό ενός αληθινά ευτυχισμένου ανθρώπου, θα παρατηρούσες ότι δεν κάνει απαραίτητα θετικές σκέψεις. Στην πραγματικότητα δεν κάνει πολλές σκέψεις, εκτός από αυτές που έχουν σχέση με τις δραστηριότητές του. Οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι κατανοούν, είτε ενστικτωδώς, είτε επειδή το έχουν διδαχτεί, ότι η ουσία της ζωής είναι να την απολαμβάνουν παρά να αναλώνονται σε σκέψεις για το νόημά της. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι τόσο εμβαπτισμένοι στη διαδικασία της ζωής, τόσο απορροφημένοι στις δραστηριότητες του παρόντος, που σπάνια ασχολούνται με την ανάλυση των πράξεών τους.

Αν συνεχώς αναλύεις ή βαθμολογείς τη ζωή σου, πάντα θα βρίσκεις σφάλματα σε οτιδήποτε κάνεις. Εξάλλου ποιος δε χρειάζεται βελτίωση; Πολλοί άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να περηφανεύονται για την ικανότητά τους να είναι σε επιφυλακή για να “εντοπίζουν λάθη”. Αν όμως ακολουθείς σκέψεις όπως “Η ζωή θα ήταν καλύτερη αν…”, θα βρεθείς και πάλι στο έλεος των σκέψεών σου. Η μία σκέψη θα οδηγεί στην άλλη, η άλλη σε μια επόμενη, κ.ο.κ. Το μόνο θέμα είναι πόση αρνητικότητα μπορείς να αντέξεις. Αργά ή γρήγορα θα σε πάρει η κατηφόρα. Η πραγματική ευτυχία έρχεται όταν ηρεμείς το αναλυτικό μυαλό σου, όταν το αφήνεις να ξεκουραστεί.

*Απόσπασμα από το βιβλίο του Ρίτσαρντ Κάρλσον, “Μην το σκέφτεσαι… Ζήσε!”, εκδόσεις Καστανιώτη

* Πηγή: http://www.aytepignosi.com

Μετατόπιση συνείδησης

Αυτό είναι ένα πολύ απλό πείραμα που θα σας δείξει πότε λειτουργεί το αριστερό σας ημισφαίριο και πότε το δεξί. Αν βλέπετε την εικόνα ακριβώς όπως είναι, τότε χρησιμοποιείτε το αριστερό σας ημισφαίριο.

Καθώς θα την κοιτάζετε τότε η εικόνα θα στρίψει, σηματοδοτώντας ότι τώρα η συνείδησή σας μετατοπίστηκε στο δεξί σας ημισφαίριο. Μπορείτε να πηγαίνετε μπρος πίσω, αλλάζοντας την κατεύθυνση της εικόνας.

Για να μετατοπίσετε λοιπόν τη συνείδησή σας στο δεξί σας ημισφαίριο, το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξετε για λίγη ώρα την εικόνα (δημιουργείται έτσι μια κατάσταση έκστασης ή αλλιώς μια κατάσταση μη σκέψης).

Αρχίστε να σκέφτεστε λογικά και θα μετατοπιστείτε στο αριστερό σας ημισφαίριο με αποτέλεσμα η εικόνα να επανέλθει στη θέση της.

Παίξτε λίγο και απολαύστε αυτή τη μετατόπιση της συνείδησης.

Νάνσυ Ψημενάτου- Μέθοδοι διαπαιδαγώγησης

Μέθοδος διαπαιδαγώγησης: Τιμωρία

Μέσον: Απομόνωση/ στέρηση τροφής ή αγκαλιάς/ καρέκλα σκέψης/ Λεκτική, οπτική, συναισθηματική και σωματική βία.

Ωφελείται: Ο γονιός

Αποτέλεσμα: Το παιδί κάθε φορά εφευρίσκει τρόπους για να ξεφεύγει από την τιμωρία. Γίνεται καλό στα ψέματα και στη δημιουργία ενός ψευδούς εαυτού κρύβοντας τις επιθυμίες και τις ανάγκες του. Άλλοτε μετατρέπεται σε παθητικό δέκτη βίας αδιαμαρτύρητα και αναπαράγει ως ενήλικο σχέσεις εξάρτησης στη ζωή του.

Μέθοδος διαπαιδαγώγησης: Οριοθέτηση

Μέσον: Ο διάλογος και η συνεργασία

Ωφελείται: Το παιδί, ο γονιός, η κονωνία

Αποτέλεσμα: Το παιδί γίνεται υπεύθυνο και ευτυχισμένο. Αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν σεβόμενο τα όρια του εαυτού του και των άλλων ανθρώπων. Όλη αυτήν την εμπειρία τη μεταφέρει στις ενήλικες σχέσεις του, αλλά και στην κοινωνία με την οποία εμπλέκεται θέλοντας να προσφέρει κάτι όμορφο σε αυτήν.

* Εικόνα: Robert Doisneau, Punished kid, 1956

© Atelier Robert Doisneau/Rapho

Έκχαρτ Τόλλε- Γκρίνια και αγανάκτηση

Η γκρίνια είναι μια από τις συνηθισμένες στρατηγικές του Εγώ για την ενίσχυση του εαυτού του. Κάθε γκρίνια είναι μια μικρή ιστορία που πλάθει ο νους και που την πιστεύεις απόλυτα. Είτε γκρινιάζεις μεγαλόφωνα είτε μόνο με τη σκέψη σου, δεν έχει διαφορά.

Μερικά Εγώ, που ίσως δεν έχουν και πολλά άλλα με τα οποία να ταυτιστούν, επιβιώνουν εύκολα μόνο και μόνο με την γκρίνια. Όταν είσαι στη λαβή ενός τέτοιου Εγώ, η γκρίνια, ιδιαίτερα σε σχέση με άλλους ανθρώπους, είναι καθ’ έξιν και, φυσικά, μη συνειδητή, πράγμα που σημαίνει ότι δεν γνωρίζεις τι κάνεις. Η απόδοση αρνητικών ετικετών σε ανθρώπους, είτε κατάμουτρα ή συνηθέστερα, όταν μιλάς γι’ αυτούς σε άλλους ή ακόμα και όταν τους σκέφτεσαι, είναι συχνά μέρος αυτού του προτύπου.

Οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί είναι η πιο άξεστη μορφή απόδοσης ετικετών και της ανάγκης του Εγώ να έχει δίκιο και να θριαμβεύει πάνω στους άλλους: “μαλάκας, κάθαρμα, σκρόφα” – όλα τελεσίδικες ετυμηγορίες που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Στο επόμενο κατώτερο επίπεδο της κλίμακας της μη συνειδητότητας έχουμε κραυγές και τσιρίδες και, όχι πολύ πιο χαμηλά απ’ αυτό, έχουμε τη σωματική βία.

Η αγανάκτηση είναι το συναίσθημα που συνοδεύει τη γκρίνια και τη νοητική απόδοση ετικετών στους ανθρώπους και προσθέτει ακόμα μεγαλύτερη ενέργεια στο Εγώ. Αγανάκτηση σημαίνει να αισθάνεσαι χολωμένος, τσατισμένος, θιγμένος ή προσβεβλημένος.

Νιώθεις αγανάκτηση για την απληστία των άλλων ανθρώπων, για την ανεντιμότητά τους, την έλλειψη ακεραιότητας, γι’ αυτό που κάνουν, για ό,τι έκαναν στο παρελθόν, γι’ αυτό που είπαν, γι’ αυτό που αμέλησαν να κάνουν, γι’ αυτό που έπρεπε ή δεν έπρεπε να κάνουν. Το Εγώ λατρεύει την αγανάκτηση. Αντί να παραβλέπεις την έλλειψη συνειδητότητας στους άλλους, την κάνεις ταυτότητά τους. Ποιος το κάνει αυτό; Η έλλειψη συνειδητότητας σ’ εσένα, το Εγώ.

Μερικές φορές το “ελάττωμα” που αντιλαμβάνεσαι σε κάποιον δεν υπάρχει καν. Είναι μια ολοκληρωτική παρερμηνεία, μια προβολή από ένα νου εκπαιδευμένο να βλέπει εχθρούς και να βγάζει τον εαυτό του ανώτερο ή δικαιωμένο. Άλλες φορές το ελάττωμα μπορεί να υπάρχει, αλλά όταν εστιάζεις πάνω του την προσοχή σου, μερικές φορές αποκλείοντας οτιδήποτε άλλο, το ενισχύεις. Κι αυτό στο οποίο αντιδράς όταν το βλέπεις σε κάποιον άλλο, το ισχυροποιείς στον εαυτό σου.

*Απόσπασμα από το βιβλίο του Έκχαρτ Τόλλε “Για μια νέα ζωή”, εκδόσεις Λιβάνη

* Πηγή: http://www.aytepignosi.com

Ασήμαντο περιστατικό- Αργύρης Χιόνης

Είναι δυο άνθρωποι.

Ο ένας με μαχαίρι, ο άλλος άοπλος.

Αυτός με το μαχαίρι λέει στον άλλο: «Θα σε σκοτώσω».

«Μα γιατί;», ρωτά ο άοπλος τι σου ΄χω κάνει; Πρώτη φορά βλεπόμαστε. Ούτε σε ξέρω, ούτε με ξέρεις».

«Γι΄ αυτό ακριβώς θα σε σκοτώσω. Αν γνωριζόμασταν, μπορεί να σ΄ αγαπούσα», λέει αυτός με το μαχαίρι.

«Ή και να με μισούσες», λέει ο άοπλος. «Να με μισούσες τόσο, που με χαρά μεγάλη θα με σκότωνες. Γιατί να στερηθείς μια τέτοια απόλαυση; Έλα να γνωριστούμε!»

«Κι αν σ΄ αγαπήσω», επιμένει ο οπλισμένος, «αν σ΄ αγαπήσω, τι θα κάνει ετούτο το μαχαίρι;»

«Ω, μη φοβάσαι», λέει ο άοπλος, «σκοτώνει ακόμη κι η αγάπη. Και τότε είναι ακόμη πιο μεγάλη η απόλαυση».

* Απόσπασμα από το βιβλίο του Αργύρη Χιόνη “Τότε που η σιωπή τραγούδησε και άλλα ασήμαντα περιστατικά”, Εκδόσεις Νεφέλη

* Πηγή: http://www.ithaque.gr

* Πίνακας: “Knife Fight” του Johann Peter Molin

Το κλάμα είναι θεραπεία όχι πόνος

Κουβαλάμε την πεποίθηση ότι εάν έχουμε τη δυνατότητα να σταματήσουμε το κλάμα, τότε έχουμε και την ικανότητα να σταματήσουμε τον πόνο. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι όταν σταματάμε το κλάμα, σταματάμε τη θεραπεία. (Pam Leo)

Το κλάμα είναι θεραπεία όχι πόνος.

Δεν ξέρω ποιος χρειάζεται να το ακούσει αυτό σήμερα, ή ποιος χρειάζεται την υπενθύμιση, αλλά το κλάμα είναι θεραπεία – όχι πόνος.

Και χρειάζεται να του δώσουμε χώρο.

Χρειάζεται να υποστηρίζουμε τα δάκρυα, αντί να τα σταματάμε.

Είναι ο πολιτισμός που μας έκανε να φοβόμαστε τόσο τα δάκρυα, το κλάμα ;

Κουβαλάμε την κοινωνική πεποίθηση ότι το κριτήριο του «αρκετά καλού γονέα» βασίζεται στο πόσο γρήγορα μπορούμε να σταματήσουμε τα δάκρυα του παιδιού μας;

Έχουμε εκπαιδευτεί να φοβόμαστε τα δάκρυα. Αλλά έχουμε χάσει και τη σοφία του τι έχουν σχεδιαστεί να κάνουν τα σώματά μας.

Το σώμα μας έχει σχεδιαστεί να είναι σε θέση να επουλωθεί μετά από συναισθηματική βλάβη, με τον ίδιο τρόπο που είναι προγραμματισμένο ώστε να μπορεί να ανακάμψει από σωματική βλάβη.

Θεραπεύουμε τη συναισθηματική μας πληγή μέσω συναισθηματικής έκκρισης: το κλάμα.

Ξεκινάμε με την ικανότητα να κλαίμε όταν πληγώνονται τα συναισθήματά μας, αλλά κάπου στην πορεία μας προγραμματίζουν να τα “καταπίνουμε “.

Μαθαίνουμε ότι τα δάκρυά μας πρέπει να είναι άβολα, κάτι που πρέπει να να σταματήσουμε με κάθε κόστος.

Όπως όμως λέει η Pam Leo, “τα δάκρυα που δεν αφήνουμε ελεύθερα, κλαίνε μέσα μας”. Μένουν μέσα μας έως ότου τα αποβάλλουμε και δεν θεραπευόμαστε από το πόνο μέχρι να τον εξωτερικεύσουμε.

Χρειαζόμαστε τα δάκρυα μας να απελευθερωθούν στην ασφάλεια μιας σχέσης με κάποιον που αγαπάμε.

Όλοι έχουμε δει παιδί να πέφτει στην παιδική χαρά, αλλά να μην κλαίει αν κανείς δεν είναι δίπλα του.

Η τρέχουσα κουλτούρα μας, μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν πόνεσε πραγματικά, αλλά αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι οφείλεται στο ότι χρειαζόμαστε ένα αξιόπιστο άτομο να είναι παρόν για να αφήσουμε τα δάκρυα μας ελεύθερα.

* Μετάφραση και απόδοση: Διαπροσωπικές Σχέσεις

* Πηγή: The Gentle Mamma

Στέφανος Ξενάκης- Το δώρο

Να κοιμάσαι νωρίς. Η μέρα ξεκινάει από το βράδυ.

Πριν πας για ύπνο να έχεις οργανώσει την επόμενη μέρα. Με χαρτί και μολύβι. Μην την αφήνεις στην τύχη. Οι μέρες γίνονται μήνες και οι μήνες γίνονται χρόνια. Μια φορά ζεις. Τίμα την.

Να έχεις τετράδιο με στόχους. Να το τηρείς ευλαβικά. Να τους σκαλίζεις και να τους ξαναγράφεις. Αυτοί είναι ο μπούσουλας της ζωής σου.

Γενικά να γράφεις. Σου κάνει καλό. Αλαφραίνει την ψυχή σου.

Να ξυπνάς νωρίς. Πολύ νωρίς. Εάν το μυαλό σου θέλει να χουζουρέψει να μην το ακούς. Να μάθεις να μη διαπραγματεύεσαι με το μυαλό σου. Να περνάει το δικό σου.

Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να του χαμογελάς. Και να του μιλάς όμορφα. Φίλος σου είναι. Ο καλύτερος που έχεις.

Να κατεβαίνεις για περπάτημα ή για τρέξιμο όπου κι αν μένεις. Τουλάχιστον για 20λεπτά. Ζεσταίνει τις μηχανές σου.

Να ακούς κάτι την ώρα που περπατάς. Εμπνευσμένες ομιλίες. Εμπνευσμένους ανθρώπους. Μ’ένα σμπάρο 2 τρυγόνια.

Να χαμογελάς σε αυτούς που συναντάς. Να τους λες καλημέρα. Κι ας μη σου λένε. Κάποιο λόγο θα’χουν.

Να κοιτάς την ομορφιά τριγύρω σου. Παντού υπάρχει.

Να φτιάχνεις ένα όμορφο πρωινό. Όχι μόνο για σένα.

Να μπαίνεις στο ντους και να το απολαμβάνεις. Να αφήνεις τις σκέψεις έξω.

Να ντύνεσαι όμορφα.

Να φροντίζεις τον εαυτό σου σαν να ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο. Είσαι. Απλά δε στο’παν.

Να βρίσκεις 15 λεπτά για να διαβάζεις. Κάθε μέρα. Περιόρισε τα social. Μην ανοίξεις τηλεόραση. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εσύ θα τον βρεις. Κανείς δεν στον χαρίζει. Όπως και τη ζωή.

Να πηγαίνεις στη δουλειά σου με κέφι. Ακόμα κι αν δεν τη γουστάρεις. Αν χρειαστεί να βρεις άλλη. Όσο είσαι εκεί όμως να την τιμάς. Έτσι τιμάς τον εαυτό σου.

Να παραδίδεις 10Χ τον μισθό σου. Ακόμα κι αν είναι μικρός. Για σένα το κάνεις.

Να δουλεύεις ομαδικά. Και να ζεις συλλογικά. Δεν γίνεται αλλιώς.

Να τρως δεκατιανό. Να σε προσέχεις σαν τα μάτια σου. Μια μπανάνα, ή ένα μήλο. Μην παραμυθιάζεσαι. Εύκολο είναι.

Να κάνεις παρέα με τους καλύτερους. Αυτούς που έχουν κάτι παραπάνω από σένα. Αυτό που θέλεις. Μην τους φοβάσαι. Μην τους ζηλεύεις. Αυτοί θα σε πάνε παραπάνω. Γίνεσαι αυτός που κάνεις παρέα. Βάλε τον πήχυ ψηλά.

Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου.

Να πίνεις μπόλικο νερό.

Και να αναπνέεις βαθιά. Να φουσκώνει η κοιλιά σου όταν το κάνεις. Κι ας μην είναι της μόδας.

Να βλέπεις λιγότερο τηλεόραση. Μια ώρα να κόψεις τη μέρα έχεις γλιτώσει 360 ώρες, δηλαδή 9 εργάσιμες εβδομάδες. Όταν οι άλλοι θα έχουν 12 μήνες εσύ θα έχεις 14.

Να μην πιστεύεις στην τύχη. Εσύ τη φτιάχνεις. Χώνεψέ το και θα αλλάξει όλη σου η ζωή.

Να τη ζεις τη ζωή. Όταν γελάς να γελάς. Όταν κλαις να κλαις, όταν πονάς να πονάς. Δεν είσαι από πορσελάνη. Δεν θα σπάσεις. Οι πορσελάνες είναι για τη βιτρίνα.

Να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου. Μην το φοβάσαι. Δεν είναι μοναξιά. Είναι κακό να μην μπορείς να κάτσεις μόνος σου μαζί του και να πρέπει να’χει κάτι πάντα ανοιχτό. Σαν να’χεις μουσαφίρη και να τον παρατάς μόνο. Όλες οι λύσεις είναι μέσα σου. Στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Χαμήλωσε το θόρυβο. Κλείσε τη φασαρία και θα σου φανερωθούν. Ο Θεός είναι μέσα σου λένε. Αυτό εννοούν.

Να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου και την καρδιά σου. Εσύ θα βρεις πότε το ένα και πότε το άλλο. Σαν τον καλό μάγειρα που ξέρει πότε να βάλει αλάτι και πότε πιπέρι.

Να σε βγάζεις βόλτα. Να σε πηγαίνεις σινεμά. Κι όπου αλλού γουστάρετε. Να νιώσεις ότι σε αγαπάς και σε τιμάς. Δεν το ξέρεις. Η ζωή σου είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου.

Μη σκοτίζεσαι για τις γνώμες των άλλων. Να τις ακούς. Αλλά πρώτα να ακούς τη δική σου.

Να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι.

Να κάνεις πάντα μια καλή πράξη. Να βοηθάς τους τριγύρω σου. Ειδικά αυτούς που δεν ξέρεις. Η οικογένειά σου δεν σταματάει στα παιδιά σου. Όλοι είναι οικογένειά σου. Έτσι μόνο θα ευτυχήσεις. Δεν γίνεται αλλιώς.

Να κρατάς ημερολόγιο με τις ομορφιές της ζωής. Κάθε μέρα έχει τουλάχιστον 100. Να τις γράφεις όλες. Άμα δεν τις γράφεις φεύγουν. Θαύματα τα λέει ο Δάσκαλός μου. Το ότι περπατάς είναι ένα από αυτά. Γράψ’ το. Μην το προσπερνάς.

Μην κουτσομπολεύεις. Κοίτα τη δουλειά σου. Μόνο τον εαυτό σου ορίζεις.

Να την ψάχνεις. Να ρωτάς. Να διαβάζεις. Να μην πιστεύεις όλα όσα νομίζεις.

Να εξελίσσεσαι κάθε μέρα. Μέχρι την τελευταία σου.

Να αγαπάς το διπλανό σου. Πρώτα όμως να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχεις άλλο. Μη γελιέσαι. Μόνος έρχεσαι και μόνος φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Χωρίς τα παιδιά σου. Χωρίς το αμάξι σου. Χωρίς τα λεφτά σου.

Μόνο η αγάπη χωράει στις αποσκευές σου. Αυτή που πήρες και αυτή που έδωσες.

Μόνο αγάπη υπάρχει.

Γι’ αυτό είσαι εδώ.

* απόσπασμα από το βιβλίο του Στέφανου Ξενάκη «Το δώρο», εκδόσεις Key Books