{Όταν νιώθουμε αθάνατοι}

Επειδή νιώθουμε αθάνατοι επιτρέπουμε στους εαυτούς μας:

Να αναβάλλουμε για ένα ανύπαρκτο αύριο πράγματα τα οποία μπορούν να γίνουν μόνο σήμερα.

Να καταπιέζουμε την τρυφερότητα και να αρνούμαστε την έκφρασή της, ξεχνώντας πως η μόνη στιγμή για να αγγίξουμε, να χαϊδέψουμε, να αγκαλιάσουμε, είναι το σήμερα – ένα διάστημα που θα περάσει πολύ σύντομα για οποιοδήποτε γεγονός.

Να αγνοούμε την ομορφιά και να μαθαίνουμε να βλέπουμε τα πάντα ως «άσχημα».

Να υπερασπίζουμε την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας.

Να παραδιδόμαστε σε συναισθήματα μίσους, μνησικακίας, προσβολής και μικροψυχίας.

Να ανησυχούμε για κάποια πράγματα μέχρι σημείου κατάθλιψης και άγχους..

Να παραπονιόμαστε, να νιώθουμε ανυπόμονοι ή νικημένοι.

Οι συνειδητοί άνθρωποι δεν επιτρέπουν στους εαυτούς τους να σπαταλούν τον μοναδικό τους χρόνο, σύντομο και αναντικατάστατο, σε τέτοια συναισθήματα ήττας. Έτσι, οι συνειδητοί άνθρωποι είναι πολεμιστές οι οποίοι μετατρέπουν την κάθε ενέργεια σε πρόκληση: την πρόκληση του να γευτούν τη ζωή ως το μεδούλι την κάθε στιγμή. Την πρόκληση να ζήσουν κάθε λεπτό με αξιοπρέπεια, όσο πιο άψογα τους επιτρέπουν οι δυνάμεις τους. Οι θνητοί απολαμβάνουν την αξία της κάθε πολύτιμης στιγμής επειδή γνωρίζουν με απόλυτη βεβαιότητα πως ο θάνατος τους παραμονεύει, και πως το ραντεβού τους με αυτόν είναι αναπόφευκτο. Μια και ο θάνατος μπορεί να τους αγγίξει οποιαδήποτε στιγμή, οι πολεμιστές του παραδίδονται εκ των προτέρων, θεωρώντας την κάθε πράξη τους ως την τελευταία πάνω στη Γη.

• απόσπασμα από το βιβλίο του Victor Sanchez, Οι διδασκαλίες του Δον Κάρλος, εκδόσεις Έσοπτρον

παράπονα

{ Έρως}

Ο έρως δεν είναι κάτι που αισθανόμεθα αποκλειστικά για έναν άνθρωπο αλλά είναι μία στάση ζωής.

Δεν μπορεί κανείς να είναι ερωτικός με έναν άνθρωπο αν δεν είναι ερωτικός γενικά. Ο πραγματικός έρως δεν έχει σχέση με την κτητικότατα. Ο έρως δεν είναι κατοχή, ο έρως είναι αναζήτηση.

… « Αισθάνεσαι έρωτα για εκείνο που δεν είναι ακόμη στη διάθεσή σου, ούτε στην κατοχή σου». Όταν κάνουμε τον άλλο κτήμα μας έχουμε πάψει να τον αναζητούμε, έχουμε πάψει να προσπαθούμε να τον συναντήσουμε. Γιατί τον άλλο μπορούμε να τον συναντάμε ανεξάντλητα, βαθύτερα και ουσιαστικότερα. Όταν αισθανόμεθα ότι κατέχουμε τον άλλον, ο έρως μας για τον άλλον έχει πεθάνει. Γιατί για να ζει ο έρως πρέπει να υπάρχει κάτι που του λείπει και το οποίο θα αναζητεί και ο άλλος σαν πρόσωπο που είναι, θα έχει πάντα κάτι που θα μας λείπει και που θα μπορούμε να αναζητάμε σ’ αυτόν.

• απόσπασμα από το βιβλίο « Έρωτος φύσις», Φάρος, π.Φιλόθεος, εκδόσεις Αρμός

φυλακή

η ανταμοιβή

{Περιμένοντας στο ραντεβού}

Το σκηνικό παριστάνει το εσωτερικό ενός καφενείου. Έχουμε ραντεβού κι εγώ περιμένω. Στον Πρόλογο, όπου μόνος ηθοποιός του έργου είμαι εγώ, διαπιστώνω, καταγράφω την καθυστέρηση του άλλου. Η καθυστέρηση αυτή δε συνιστά προς το παρόν μαθηματική, μετρήσιμη οντότητα (κοιτάζω το ρολόι μου πολλές φορές). Ο Πρόλογος τελειώνει με μια βιαστική απόφαση: αποφασίζω να «συγχυστώ», πυροδοτώ το άγχος της αναμονής.

Τότε αρχίζει η Πρώτη Πράξη. Σ’ αυτήν κυριαρχούν οι υποθέσεις: κι αν έγινε παρεξήγηση ως προς την ώρα ή τον τόπο; Επιχειρώ να φέρω στη μνήμη μου τη στιγμή που κλείστηκε το ραντεβού, τις διευκρινίσεις που δόθηκαν τι να κάνω (άγχος για το πώς θα φερθώ) να πάω σε άλλο καφενείο; Να τηλεφωνήσω; Κι αν όσο λείπω έρθει ο άλλος; Μη βλέποντάς με μπορεί να φύγει κτλ.

Η Δεύτερη Πράξη είναι η πράξη του θυμού. Μέμφομαι δριμύτατα τον απόντα: «όπως και να ‘ναι (αυτός, αυτή) θα μπορούσε κάλλιστα…», «ξέρει καλά (αυτός, αυτή)…» αχ! Ας γινόταν να ήταν εδώ (αυτός, αυτή) για να μπορούσα να (του, της) τα ψάλω που δεν είναι εδώ!

Στην Τρίτη Πράξη φτάνω (κατακτώ;) το καθαρό άγχος: το άγχος της εγκατάλειψης. Μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο περνώ από την απουσία στο θάνατο. Ο άλλος είναι σαν νεκρός: έκρηξη πένθους: γίνομαι εσωτερικά πελιδνός.

Αυτό είναι το έργο. Ο άλλος, με την άφιξή του, μπορεί να το συντομεύσει. Αν φτάσει κατά τη διάρκεια της Πρώτης Πράξης, η υποδοχή είναι ήρεμη. Αν έρθει όσο κρατάει η Δεύτερη, έχουμε «σκηνή». Αν καταπλεύσει κατά τη διάρκεια της Τρίτης, έχουμε την αναγνώριση και την Ευχαριστία: ανασαίνω βαθιά σαν τον Πελλέα όταν βγαίνει από της γης τα βάθη και ξαναβρίσκει τη ζωή και την οσμή των ρόδων.

• απόσπασμα από το βιβλίο του Ρολάν Μπαρτ, Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου, εκδόσεις Κέδρος

σύγκριση

{ Να καταλάβεις το φόβο}

Πρέπει να τα αντιμετωπίσετε αυτά, που σημαίνει ότι πρέπει να καταλάβετε το φόβο. Και δεν μπορείς να καταλάβεις το φόβο αν δεν καταλάβεις τη ζωή. Πρέπει να κατανοήσεις τη ζήλια που νιώθεις, το φθόνο – το φθόνο και τη ζήλια που είναι απλώς ενδείξεις φόβου. Και μπορείς να κατανοήσεις κάτι ολικά μόνο όταν το κοιτάζεις όπως το ηλιοβασίλεμα: με το νου σου, με την καρδιά σου, με τα μάτια σου, με τα νεύρα σου. Τότε μόνο κατανοείς. Πρέπει να κατανοείς ολικά κι όχι λογικά, γιατί δεν έχει νόημα κάτι όπως η λογική κατανόηση, μόνο η ολική κατανόηση έχει σημασία. Και για να κατανοήσεις ολικά τη ζήλια, το φθόνο, την κακία, τη βία, πρέπει να δώσεις όλη σου την προσοχή τη στιγμή ακριβώς που συμβαίνει οτιδήποτε, τη στιγμή που νιώθεις ζήλια, θυμό, φθόνο ή είσαι γεμάτος μίσος ή νιώθεις μέσα σου ότι είσαι ανέντιμος.

Τότε, αν κατανοήσεις αυτά, θα κατανοήσεις το φόβο. Και δεν γίνεται να παίρνεις το φόβο σαν αφηρημένη έννοια. Σε τελευταία ανάλυση κάθε φόβος υπάρχει σε σχέση με κάτι. Φοβάστε κάποιο γείτονα, το νόμο, τη γυναίκα σας ή τον άνδρα σας, φοβάστε το θάνατο και λοιπά, έτσι δεν είναι; Δεν πρέπει, λοιπόν, να παρατηρείτε το φόβο, αλλά να ερευνάτε τι τον έχει προκαλέσει.

• απόσπασμα από το βιβλίο του Κρισναμούρτι, Το ξύπνημα της νοημοσύνης, εκδόσεις Κέδρος

η αρχή της αγάπης

Καμπίρ- Είπα στο πλάσμα μέσα μου που ποθεί

 

Είπα στο πλάσμα μέσα μου που ποθεί:

Τι είναι αυτός ο ποταμός που θες να διασχίσεις;

Δεν υπάρχουν ταξιδιώτες στο δρόμο που πάει στο ποτάμιˑ

ούτε ο δρόμος υπάρχει

Βλέπεις κανένα να κινείται στην όχθη;

Δεν υπάρχει ποτάμι, ούτε βάρκα, ούτε βαρκάρης

Ούτε παλαμάρι ή κάποιος να το τραβήξει.

Δεν υπάρχει στεριά, ούτε ουρανός, ούτε χρόνος, ούτε όχθη, ούτε λιμάνι

Και δεν υπάρχει ούτε σώμα ούτε νους!

Πιστεύεις πράγματι πως κάτι θα κάνει την ψυχή σου να ξεδιψάσει;

Σ’ αυτό το μεγάλο κενό, δε θα βρεις τίποτα.

Γίνε δυνατός λοιπόν και μπες μέσα στο δικό σου σώμαˑ

εκεί έχεις σταθερό πάτημα για το πόδι σου.

Σκέψου προσεκτικά και μην πας αλλού.

Λέει ο Καμπίρ: απλώς άφησε κατά μέρος τους φανταστικούς πόθους για τα πράγματα και εδραιώσου σε αυτό που είσαι.

Μην πηγαίνεις στον κήπο με τα λουλούδια!

Ω φίλε! μην πηγαίνεις εκεί.

Στο σώμα σου είναι ο κήπος με τα λουλούδια.

Εδράσου στον χιλιοπέταλο λωτό, κι απ’ εκεί ατένισε

την Απέραντη Ομορφιά.

• ποιήματα του Καμπίρ, Ινδός ποιητής (14ος αιώνας)